Poznaj przeciwwskazania do tlenoterapii hiperbarycznej. Kto nie powinien korzystać z HBO, jakie są bezwzględne i względne przeciwwskazania

Kompletne Wprowadzenie do Medycyny Hiperbarycznej: Definicje, Wskazania i Koszty

Definicje Medycyny Hiperbarycznej

Medycyna hiperbaryczna: Leczenie medyczne polegające na zwiększeniu ciśnienia barometrycznego ponad poziom ciśnienia atmosferycznego, co zwiększa ciśnienie cząstkowe wszystkich gazów obecnych w sprężonym powietrzu. Natychmiastowe efekty obejmują zmniejszenie rozmiaru zatorów gazowych oraz zwiększenie ciśnienia cząstkowego wszystkich gazów zgodnie z prawem Henry’ego.

Tlen hiperbaryczny (HBOT): Medyczne zastosowanie tlenu o stężeniu ponad 99% przy ciśnieniu wyższym niż atmosferyczne oraz rekompresja terapeutyczna w przypadku choroby dekompresyjnej, mające na celu zmniejszenie szkodliwych skutków pęcherzyków gazu w organizmie poprzez fizyczne zmniejszenie ich rozmiaru i poprawę warunków do eliminacji pęcherzyków oraz nadmiaru rozpuszczonego gazu.

Powietrze hiperbaryczne (HBA): Składa się z sprężonego powietrza pokojowego (79% azotu, 21% tlenu i śladowych ilości innych gazów) i jest zatwierdzone przez FDA do leczenia ostrej choroby wysokościowej. Środowisko powietrza hiperbarycznego tworzy się, umieszczając pacjenta w przenośnej komorze hiperbarycznej i napompowując ją do 7,35 psi (1,5 atmosfery absolutnej) za pomocą pompki nożnej lub elektrycznej.

Zastosowania Medyczne

W Stanach Zjednoczonych, Towarzystwo Medycyny Podwodnej i Hiperbarycznej (Undersea and Hyperbaric Medical Society, UHMS) zatwierdza refundację terapii tlenem hiperbarycznym (HBOT) dla określonych diagnoz w szpitalach i klinikach. Poniżej znajdują się wskazania do stosowania HBOT, które zostały zatwierdzone przez Komitet Terapii Tlenem Hiperbarycznym UHMS:

  • Zator powietrzny lub gazowy: Stosowany do usuwania pęcherzyków gazu z układu krążenia.
  • Zatrucie tlenkiem węgla: HBOT pomaga wypierać tlenek węgla z hemoglobiny, zwiększając tym samym dostępność tlenu.
  • Zatrucie tlenkiem węgla skomplikowane zatruciem cyjanowodorem: Skuteczność HBOT w przypadkach mieszanych zatruć.
  • Zator tętnicy środkowej siatkówki: HBOT może poprawić ukrwienie i funkcję siatkówki.
  • Clostridial myositis i myonekroza (zgorzel gazowa): HBOT jest skuteczna w leczeniu poważnych zakażeń bakteryjnych.
  • Urazy miażdżycowe, zespół ciasnoty przedziałów i inne ostre niedokrwienia pourazowe: Poprawia ukrwienie i przyspiesza gojenie.
  • Choroba dekompresyjna: Standardowe leczenie dla nurków doświadczających efektów szybkiej dekompresji.
  • Poprawa gojenia wybranych trudnych ran: HBOT wspomaga gojenie się ran, które nie reagują na tradycyjne metody leczenia.
  • Choroby cukrzycowe, takie jak krótkoterminowa ulga dla stopy cukrzycowej: Zwiększa natlenienie tkanek, co wspomaga procesy regeneracyjne.
  • Nagle występująca głuchota czuciowo-nerwowa: HBOT może pomóc w przywróceniu słuchu, jeśli jest stosowana wcześnie.
  • Ropień wewnątrzczaszkowy: Poprawia dotlenienie tkanek mózgowych, wspomagając leczenie zakażeń.
  • Mukormykoza, szczególnie w kontekście cukrzycy: HBOT wspomaga leczenie poważnych infekcji grzybiczych.
  • Martwicze zakażenia tkanek miękkich (martwicze zapalenie powięzi): Zwiększa przeżywalność i zmniejsza potrzebę amputacji.
  • Odporne zapalenie kości i szpiku: HBOT wspomaga leczenie przewlekłych infekcji kości.
  • Opóźnione uszkodzenia po radioterapii (martwica tkanek miękkich i kostnych): Poprawia jakość życia pacjentów z powikłaniami po radioterapii.
  • Przeszczepy skóry i płaty (kompromitowane): Wspomaga przetrwanie przeszczepów skóry.
  • Oparzenia termiczne: Przyspiesza procesy gojenia się ran oparzeniowych.

Brak wystarczających dowodów na skuteczność HBOT w leczeniu urazów pourazowych lub chirurgicznych. Istnieją ograniczone dowody na poprawę słuchu u pacjentów z nagłą głuchotą czuciowo-nerwową, jeśli terapia zostanie zastosowana w ciągu dwóch tygodni od utraty słuchu. Istnieją również wskazania, że HBOT może poprawić objawy szumów usznych.

Przewlekłe owrzodzenia: HBOT przyspiesza wczesne gojenie się owrzodzeń stopy cukrzycowej, ale nie wykazuje długoterminowych korzyści w gojeniu ran. Nie zaobserwowano również różnic w liczbie dużych amputacji. W przypadku owrzodzeń żylnych, tętniczych i uciskowych, nie ma dowodów na długoterminowe korzyści HBOT w porównaniu z leczeniem standardowym.

Uszkodzenia popromienne: Istnieją dowody, że HBOT jest skuteczna w leczeniu późnych uszkodzeń tkanek kostnych i miękkich głowy i szyi spowodowanych radioterapią. Pacjenci z uszkodzeniami głowy, szyi lub jelit po radioterapii wykazują poprawę jakości życia. Nie stwierdzono jednak takiego efektu w tkankach neurologicznych. Konieczne są dalsze badania, aby określić najlepsze grupy pacjentów do leczenia i optymalny czas stosowania terapii HBOT.

Neurorehabilitacja: Na dzień 2012 rok, nie ma wystarczających dowodów na skuteczność HBOT w leczeniu urazów mózgu. W przypadku udaru mózgu, HBOT nie wykazuje korzyści. Jednak małe próby kliniczne wykazały korzyści z HBOT dla osób po udarze między 6 miesięcy a 3 lat po fazie ostrej. HBOT nie wykazał korzyści w leczeniu stwardnienia rozsianego i jego rutynowe stosowanie nie jest zalecane. Przegląd z 2007 roku wykazał, że HBOT nie różni się od grupy kontrolnej w leczeniu porażenia mózgowego. Testy neuropsychologiczne również nie wykazały różnic między HBOT a powietrzem pokojowym, a opiekunowie zgłaszali lepszą mobilność i funkcjonowanie społeczne u dzieci, które otrzymały powietrze pokojowe. Dzieci poddane HBOT zgłaszały napady drgawkowe i konieczność zakładania rurek do wyrównywania ciśnienia w uszach.

Rak: W medycynie alternatywnej, HBOT była promowana jako leczenie raka. Jednak badanie Amerykańskiego Towarzystwa Onkologicznego z 2011 roku nie wykazało skuteczności w tym celu. Przegląd z 2012 roku w czasopiśmie Targeted Oncology sugeruje, że HBOT nie stymuluje wzrostu nowotworów ani ich nawrotów, a wręcz przeciwnie, może mieć działanie przeciwnowotworowe w niektórych podtypach nowotworów.

Migreny: Dowody niskiej jakości sugerują, że HBOT może zmniejszać ból związany z ostrymi migrenami w niektórych przypadkach. Nie wiadomo, które osoby skorzystają z tego leczenia, i nie ma dowodów, że HBOT może zapobiegać przyszłym migrenom. Konieczne są dalsze badania, aby potwierdzić skuteczność HBOT w leczeniu migren.

Zakres i Zasady

Medycyna hiperbaryczna to metoda leczenia polegająca na zastosowaniu zwiększonego ciśnienia barometrycznego w celu poprawy dostępności tlenu w organizmie. Składa się z dwóch głównych metod:

  • Terapia tlenem hiperbarycznym (HBOT): Użycie tlenu o wysokim stężeniu w warunkach wyższego ciśnienia niż atmosferyczne.
  • Rekompresja terapeutyczna: Zwiększanie ciśnienia otoczenia, zwykle stosowane w leczeniu choroby dekompresyjnej u nurków.

Przeciwwskazania

Przeciwwskazania obejmują nieleczoną odmę opłucnową, choroby serca, POChP, infekcje górnych dróg oddechowych, wysoką gorączkę, rozedmę z zatrzymaniem CO2, operacje klatki piersiowej, oraz obecność niektórych nowotworów.

Mechanizmy Terapeutyczne

HBOT działa głównie poprzez zwiększenie ciśnienia cząstkowego tlenu w tkankach, mobilizację komórek macierzystych i progenitorowych oraz redukcję cytokin zapalnych.

Komory Hiperbaryczne

Komory hiperbaryczne mogą być sztywne lub elastyczne. Sztywne komory są często używane w szpitalach i mogą obsługiwać wysokie ciśnienia. Elastyczne komory są przenośne i stosowane do łagodniejszych terapii.

Komory Hiperbaryczne

Budowa i Rodzaje Komór

Komory hiperbaryczne stosowane w terapii hiperbarycznej i rekombresji terapeutycznej to głównie sztywne, ciśnieniowe naczynia. Takie komory mogą działać przy ciśnieniu absolutnym wynoszącym typowo około 6 barów (87 psi) lub 600 000 Pa, a w specjalnych przypadkach nawet więcej. Używane są przez marynarki wojenne, profesjonalne organizacje nurkowe, szpitale oraz dedykowane ośrodki rekombresji. Zakres rozmiarów tych komór waha się od półprzenośnych jednostek jednoosobowych po jednostki wielkości pokoju, które mogą leczyć osiem lub więcej pacjentów jednocześnie. Większe jednostki mogą być oceniane na niższe ciśnienia, jeśli nie są głównie przeznaczone do leczenia urazów nurkowych.

Komory Sztywne

Sztywne komory mogą składać się z:

  • Naczynie ciśnieniowe zaprojektowane zgodnie z kodeksem takim jak ASME Boiler and Pressure Vessel Code
  • Okna obserwacyjne, które pozwalają personelowi medycznemu na wizualne monitorowanie pacjentów i mogą być używane do sygnalizacji ręcznej jako dodatkowa metoda komunikacji awaryjnej
  • Jedno lub więcej wejść dla ludzi – małe i okrągłe lub typu wózkowego dla pacjentów na noszach
  • Zamknięcie wejścia, które pozwala na wprowadzenie ludzi – oddzielna komora z dwoma włazami, jednym na zewnątrz i jednym do głównej komory, które mogą być niezależnie ciśnione, aby umożliwić pacjentom wejście lub wyjście z głównej komory, podczas gdy jest ona nadal ciśniona
  • Niskiej objętości medyczne lub serwisowe zamknięcie powietrza dla leków, instrumentów i jedzenia
  • Porty przezroczyste lub zamknięty obwód telewizyjny, które pozwalają technikom i personelowi medycznemu na monitorowanie pacjenta wewnątrz komory
  • System interkomowy umożliwiający dwukierunkową komunikację
  • Opcjonalny scrubber dwutlenku węgla – składający się z wentylatora, który przepuszcza gaz wewnątrz komory przez kanister z sodą wapniową
  • Panel kontrolny na zewnątrz komory do otwierania i zamykania zaworów, które kontrolują przepływ powietrza do i z komory oraz regulują tlen do kapturów lub masek
  • Zawór bezpieczeństwa nadciśnieniowego
  • Wbudowany system oddechowy (BIBS) do dostarczania i odprowadzania gazu terapeutycznego
  • System przeciwpożarowy

Komory Elastyczne

Dostępne są również elastyczne komory jednoosobowe, od składanych komór zbrojonych włóknem aramidowym, które można zdemontować do transportu ciężarówką lub SUV-em, z maksymalnym ciśnieniem roboczym 2 bary powyżej otoczenia, wyposażone w BIBS, które umożliwiają pełne harmonogramy leczenia tlenem, do przenośnych, napompowanych powietrzem „miękkich” komór, które mogą działać przy ciśnieniu między 0,3 a 0,5 bara (4,4 i 7,3 psi) powyżej ciśnienia atmosferycznego bez dodatkowego tlenu i z zamknięciem na suwak.

Zaopatrzenie w Tlen

Rekompresyjne komory dla pojedynczego nurka

W większych komorach wielomiejscowych pacjenci wewnątrz komory oddychają za pomocą „kapturów tlenowych” – elastycznych, przezroczystych plastikowych kapturów z uszczelką wokół szyi podobną do hełmu skafandra kosmicznego – lub ściśle przylegających masek tlenowych, które dostarczają czysty tlen i mogą być zaprojektowane do bezpośredniego usuwania wydychanego gazu z komory. Podczas leczenia pacjenci oddychają 100% tlenem przez większość czasu, aby zmaksymalizować skuteczność terapii, ale mają okresowe „przerwy na powietrze”, podczas których oddychają powietrzem komory (21% tlenu), aby zmniejszyć ryzyko toksyczności tlenowej. Wydychany gaz terapeutyczny musi być usunięty z komory, aby zapobiec gromadzeniu się tlenu, co mogłoby stanowić zagrożenie pożarowe. Personel pomocniczy może również oddychać tlenem przez część czasu, aby zmniejszyć ryzyko choroby dekompresyjnej po opuszczeniu komory.

Regulacja ciśnienia

Ciśnienie wewnątrz komory jest zwiększane przez otwieranie zaworów, które pozwalają na wejście powietrza pod wysokim ciśnieniem z cylindrów magazynowych, które są napełniane przez kompresor powietrza. Zawartość tlenu w powietrzu komory jest utrzymywana na poziomie od 19% do 23%, aby kontrolować ryzyko pożaru (maksimum 25% według standardów Marynarki Wojennej USA). Jeśli komora nie posiada systemu scrubber do usuwania dwutlenku węgla z gazu komorowego, komora musi być izobarycznie wentylowana, aby utrzymać CO2 w dopuszczalnych granicach.

Komory miękkie

Miękkie komory mogą być ciśnione bezpośrednio przez kompresor lub z cylindrów magazynowych. Mniejsze komory jednoosobowe mogą pomieścić tylko pacjenta, a personel medyczny nie może wejść do środka. Komora może być ciśniona czystym tlenem lub sprężonym powietrzem. Jeśli używany jest czysty tlen, nie jest potrzebna maska tlenowa ani hełm, ale koszt użycia czystego tlenu jest znacznie wyższy niż sprężonego powietrza. Jeśli używane jest sprężone powietrze, konieczna jest maska tlenowa lub kaptur, jak w przypadku komory wielomiejscowej. Większość komór jednoosobowych może być wyposażona w system oddychania na żądanie dla przerw na powietrze. W komorach niskociśnieniowych, harmonogramy leczenia mogą nie wymagać przerw na powietrze, ponieważ ryzyko toksyczności tlenowej jest niskie ze względu na niższe ciśnienia parcjalne tlenu używane (zwykle 1,3 ATA) i krótkie czas trwania leczenia.

Przerwy na powietrze

W przypadku czujnych, współpracujących pacjentów, przerwy na powietrze zapewniane przez maskę są bardziej efektywne niż zmiana gazu komorowego, ponieważ zapewniają szybszą zmianę gazu i bardziej niezawodny skład gazu zarówno w okresie przerwy, jak i w okresie leczenia.

Protokoły Leczenia

HBOT stosuje się zgodnie z określonymi harmonogramami leczenia dla różnych stanów, takich jak choroba dekompresyjna. Zwykle pacjenci oddychają czystym tlenem przy ciśnieniu 2,8 bara przez kilka godzin z przerwami na powietrze w celu zmniejszenia ryzyka toksyczności tlenowej.

Efekty Uboczne

Możliwe efekty uboczne HBOT obejmują toksyczność tlenową, barotraumę, przemijające zmiany widzenia oraz przyspieszone rozwijanie się zaćmy.

Leczenie

Początkowe zastosowanie HBOT

HBOT (terapia hiperbaryczna) została pierwotnie opracowana jako leczenie dla zaburzeń nurkowych związanych z pęcherzykami gazu w tkankach, takich jak choroba dekompresyjna i zator gazowy. Nadal jest uważana za ostateczne leczenie tych schorzeń. Komora hiperbaryczna leczy chorobę dekompresyjną i zator gazowy poprzez zwiększenie ciśnienia, zmniejszenie rozmiaru pęcherzyków gazu oraz poprawę transportu krwi do tkanek poniżej. Po eliminacji pęcherzyków, ciśnienie jest stopniowo zmniejszane do poziomu atmosferycznego. Komory hiperbaryczne są również używane dla zwierząt.

Obecna sytuacja

Od września 2023 roku wiele komór hiperbarycznych w USA odmawia leczenia nurków z chorobą dekompresyjną, koncentrując się na bardziej opłacalnych przypadkach planowanych. Liczba ośrodków hiperbarycznych w USA szacowana jest na około 1500, z czego 67 leczy wypadki nurkowe, według Divers Alert Network. Wiele placówek oferuje jedynie leczenie hiperbaryczne dla pielęgnacji ran ze względów ekonomicznych. Usługi awaryjne hiperbaryczne są droższe w szkoleniu i obsłudze, a odpowiedzialność jest większa.

Protokół

Awarayjne HBOT dla choroby dekompresyjnej stosuje harmonogramy leczenia opisane w tabelach leczenia. Większość przypadków wymaga rekompresji do 2,8 barów (41 psi) absolutnych, co odpowiada 18 metrom (60 stóp) wody, na 4,5 do 5,5 godzin z pacjentem oddychającym czystym tlenem, ale robiącym przerwy na powietrze co 20 minut, aby zmniejszyć toksyczność tlenową. W przypadku bardzo poważnych przypadków wynikających z bardzo głębokich nurkowań, leczenie może wymagać komory zdolnej do osiągnięcia maksymalnego ciśnienia 8 barów (120 psi), co odpowiada 70 metrom (230 stóp) wody, oraz zdolności do dostarczania helioxu jako gazu oddechowego.

W Kanadzie i Stanach Zjednoczonych stosowane są tabele leczenia Marynarki Wojennej USA do określania czasu trwania, ciśnienia i gazu oddechowego terapii. Najczęściej używane tabele to Tabela 5 i Tabela 6. W Wielkiej Brytanii stosowane są tabele Królewskiej Marynarki Wojennej 62 i 67.

Stowarzyszenie Medycyny Podwodnej i Hiperbarycznej (UHMS) publikuje raport, który kompiluje najnowsze wyniki badań i zawiera informacje dotyczące zalecanego czasu trwania i ciśnienia dla długoterminowych warunków.

Leczenie w domu i w przychodniach

Istnieje kilka rozmiarów przenośnych komór, które są używane do leczenia w domu. Są one zwykle nazywane „łagodnymi osobistymi komorami hiperbarycznymi”, co odnosi się do niższego ciśnienia (w porównaniu do twardych komór) komór z miękkimi ściankami. Amerykańskie Stowarzyszenie Medyczne sprzeciwia się domowemu użyciu lub jakimkolwiek innym użyciu komór hiperbarycznych, jeśli nie są one „w placówkach z odpowiednio przeszkolonym personelem, w tym nadzorem lekarza i receptą oraz tylko wtedy, gdy interwencja ma naukowe wsparcie lub racjonalne uzasadnienie” ze względu na udowodnione zagrożenie.

W USA te „łagodne osobiste komory hiperbaryczne” są klasyfikowane przez FDA jako urządzenia medyczne klasy II i wymagają recepty, aby kupić lub przeprowadzić leczenie. Jak w przypadku każdej komory hiperbarycznej, FDA wymaga zgodności ze standardami ASME i NFPA. Najczęstszą opcją (ale nie zatwierdzoną przez FDA), którą wybierają pacjenci, jest nabycie koncentratora tlenu, który zazwyczaj dostarcza 85-96% tlenu jako gaz oddechowy.

Tlen nigdy nie jest bezpośrednio podawany do miękkich komór, ale raczej wprowadzany przez przewód i maskę bezpośrednio do pacjenta. Zatwierdzone przez FDA koncentratory tlenu do konsumpcji ludzkiej w zamkniętych przestrzeniach używanych do HBOT są regularnie monitorowane pod kątem czystości (±1%) i przepływu (10 do 15 litrów na minutę przy ciśnieniu wyjściowym). Alarm dźwiękowy włączy się, jeśli czystość spadnie poniżej 80%. Osobiste komory hiperbaryczne korzystają z gniazd 120 V lub 220 V. FDA ostrzega przed używaniem koncentratorów tlenu lub zbiorników tlenowych z komorami, które nie spełniają standardów ASME i FDA, niezależnie od tego, czy koncentratory są zatwierdzone przez FDA.

Możliwe komplikacje i zagrożenia

Istnieją ryzyka związane z HBOT, podobne do niektórych zaburzeń nurkowych. Zmiany ciśnienia mogą powodować „ściśnięcie” lub barotraumę w tkankach otaczających uwięziony powietrze wewnątrz ciała, takich jak płuca, za bębenkiem usznym, w zatokach przynosowych lub pod wypełnieniami dentystycznymi. Oddychanie tlenem pod wysokim ciśnieniem może powodować toksyczność tlenową. Tymczasowo zamglone widzenie może być spowodowane obrzękiem soczewki, który zwykle ustępuje w ciągu dwóch do czterech tygodni.

Są doniesienia, że zaćma może się rozwijać po HBOT i rzadko może się rozwijać de novo, ale może to być nierozpoznane i niedostatecznie zgłaszane. Przyczyną jest najprawdopodobniej ekspozycja soczewki na wysokie ciśnienie parcjalne tlenu. Uszkodzenia oksydacyjne białek soczewki są uważane za odpowiedzialne.

Efekty ciśnienia

Pacjenci w komorze mogą odczuwać dyskomfort w uszach, gdy różnica ciśnień rozwija się między ich uchem środkowym a atmosferą komory. Można to złagodzić poprzez wyrównywanie ciśnienia w uszach za pomocą manewru Valsalvy lub innych technik. Kontynuowane zwiększanie ciśnienia bez wyrównywania może spowodować pęknięcie bębenków usznych, co skutkuje silnym bólem. W miarę dalszego wzrostu ciśnienia, powietrze może stać się ciepłe.

Aby zmniejszyć ciśnienie, otwiera się zawór, aby wypuścić powietrze z komory. W miarę spadku ciśnienia, uszy pacjenta mogą „piszczeć”, gdy ciśnienie w uchu wyrównuje się z atmosferą komory. Temperatura w komorze spadnie. Prędkość sprężania i dekompresji można dostosować do potrzeb każdego pacjenta.

Regulacje i Legalność

Stosowanie komór hiperbarycznych podlega regulacjom prawnym w celu zapewnienia bezpieczeństwa i skuteczności. Nieautoryzowane użycie może stwarzać poważne zagrożenie dla zdrowia.

Koszty i Dostępność

W Polsce ceny terapii hiperbarycznej wynoszą średnio 175 PLN za sesję, z wahaniami od 120 PLN do 350 PLN w zależności od lokalizacji i placówki. NFZ pokrywa koszty leczenia niektórych schorzeń, ale prywatne sesje są często bardziej dostępne.

Personel Medyczny

Terapia hiperbaryczna wymaga specjalistów medycznych, operatorów komór, pielęgniarek hiperbarycznych oraz techników medycznych odpowiedzialnych za zapewnienie bezpiecznego i skutecznego leczenia.

Badania i Rozwój

Trwają badania nad potencjalnym zastosowaniem HBOT w leczeniu różnych schorzeń, w tym uszkodzeń popromiennych, chorób zapalnych i rehabilitacji neurologicznej. Wyniki są mieszane, ale niektóre badania wykazują obiecujące wyniki w określonych obszarach.

Badania

Przedmioty badań

Badania obejmują między innymi cystitis krwotoczne wywołane przez promieniowanie oraz choroby zapalne jelit. Niektóre badania wykazały, że HBOT poprawia kontrolę lokalnych nowotworów, zmniejsza śmiertelność i lokalne nawroty nowotworów głowy i szyi. Inne badania wykazały wzrost liczby komórek progenitorowych macierzystych oraz zmniejszenie stanu zapalnego.

Neurologia

Wstępne dowody wskazują na możliwe korzyści w leczeniu chorób naczyniowych mózgu. Szczury poddane HBOT po fazie ostrej udaru wywołanego eksperymentalnie wykazały zmniejszenie stanu zapalnego, zwiększenie poziomu czynnika neurotroficznego pochodzenia mózgowego (BDNF) oraz dowody na neurogenezę. Inne badania na szczurach wykazały poprawę neurofunkcjonalną oraz neurogenezę po późnej fazie przewlekłej udaru wywołanego eksperymentalnie.

Dotychczasowe doświadczenia kliniczne i opublikowane wyniki promują stosowanie terapii HBOT u pacjentów z urazami mózgu i ogniskowymi urazami naczyniowymi mózgu. Niemniej jednak moc badań klinicznych jest ograniczona z powodu braku randomizowanych kontrolowanych badań.

Rany po radioterapii

Przegląd badań z 2010 roku dotyczących stosowania HBOT w leczeniu ran po radioterapii wykazał, że chociaż większość badań sugeruje korzystny efekt, potrzebne są dalsze badania eksperymentalne i kliniczne, aby potwierdzić jego kliniczne zastosowanie.

Kontekst Historyczny

Medycyna hiperbaryczna rozwijała się od XIX wieku, a postęp technologiczny i lepsze zrozumienie zasad hiperbarii rozszerzyły jej zastosowania i poprawiły bezpieczeństwo. Wydarzenia historyczne podkreślają znaczenie rygorystycznych procedur bezpieczeństwa w leczeniu hiperbarycznym.

Scroll to Top